روانکاوی، یک روش درمانی روانی است که بر روی ذهن ناخودآگاه تمرکز دارد. این روش توسط زیگموند فروید، روانشناس اتریشی، در اواخر قرن نوزدهم توسعه یافت. روانکاوی بر این فرض استوار است که بسیاری از مشکلات روانی ناشی از سرکوب افکار، احساسات و تجربیات ناخواسته در ذهن ناخودآگاه هستند.

روانکاوی یک فرایند طولانی و عمیق است که معمولاً چندین سال طول می کشد. در طول جلسات روانکاوی، بیمار دراز می کشد و افکار و احساسات خود را آزادانه بیان می کند. روانکاو به دنبال الگوها و موضوعات تکرارشونده در گفتار بیمار است. این الگوها می توانند به بیمار کمک کنند تا درک بهتری از خود و مشکلات خود به دست آورد.

روانکاوی برای طیف وسیعی از مشکلات روانی از جمله افسردگی، اضطراب، اختلالات شخصیت و اختلالات خوردن استفاده می شود. همچنین می تواند برای کمک به افراد در درک بهتر خود و روابط خود مفید باشد.